Historia

Organizacja nasza szczyci się ponad 400-letnią tradycją. Pierwsze karty historii Cechu zapisane są już w 1581 roku. Na przestrzeni kilku wieków Cech przyjmował różne nazwy np. Cech Nożowników, Ślusarzy, Kowali itp. Należy mocno zaznaczyć, że jest to najstarsza istniejąca organizacja, którą tworzą sami rzemieślnicy. Aktywna była podczas kolejnych rozbiorów Polski, jak i w czasie okupacji niemieckiej, o czym mówią dokumenty historyczne, przechowywane do dziś.

Nasi członkowie mogą poszczycić się kontynuowaniem wartości profesjonalnego rzemiosła. Wpisani są także w karty historii Lublina. Jako jedyni podjęli się odrestaurowania i pozłocenia „koguta” na Bramie Trynitarskiej w Lublinie, wspierają finansowo Domy Dziecka, organizacje PCK, odbudowę zabytków Lublina, Członkowie nasi posiadają wysokie kwalifikacje zawodowe, za co otrzymali rekomendacje Cechu dla swojej działalności. Mogą poszczycić się wyszkoleniem ponad 3 tys. uczniów. Licznie wchodzą w skład Komisji Egzaminacyjnych przy Izbie Rzemiosła i Przedsiębiorczości w Lublinie.

Na przestrzeni kilkuset lat, charakter działalności Cechu pozostał ten sam, choć zakres jest nieco inny, gdyż przystosowany do dzisiejszych realiów. W chwili obecnej, obok dominującej branży motoryzacyjnej, skupiamy rzemiosła tradycyjne: złotnictwo, ślusarstwo, zegarmistrzostwo, odlewnictwo. Często są to zakłady pokoleniowe, rodzinne, kultywujące tradycje rzemieślnicze. Cech skupia dziś zakłady rzemiosła, które określa się mianem małych i średnich przedsiębiorstw (MSP).

Celem priorytetowym Cechu jest dążenie do odbudowy pozycji organizacji i reprezentacji naszego środowiska na szczeblu administracji lokalnej. Wychodzimy z założenia, że silna organizacja przedsiębiorców skuteczniej może bronić interesów zawodowych i gospodarczych rzemiosła. Dewizą naszych rzemieślników jest jakość, pewność, gwarancja świadczonych usług.